Het begint in maart 2013;
Ik zie enkele zwarte puntjes voor mijn ogen bewegen, ze gaan nietweg. 
Raar, maar misschien vermoeidheid na een drukke periode. Begin april ontstaat er een wazige vlek voor mijn linkeroog, zodanig dat het autorijden lastig wordt, maar even naar de huisarts voor een verwijskaart oogarts. De huisarts is van mening dat ik ijzertekort heb en laat me bloedprikken. Ik krijg ook een verwijskaart voor de oogarts. Mijn bloedwaarden blijken later prima te zijn.

Bij het eerste consult bij de oogarts word meteen al vastgesteld dat ik een loslatend glasvocht heb, wat troebelingen ofwel floaters in je ogen geeft. Dit zal vanzelf weer overgaan en na een half jaar moet het weg zijn. Ik ben wel wat jong om dit te krijgen, meestal gebeurt dit op oudere leeftijd, maar door mijn hoge bijziendheid (- 8 ) heb ik dit nu al. Gerustgesteld ga ik huiswaarts en nu maar afwachten tot het weg is.

Begin mei heb ik nog een controle voordat ik op vakantie ga naar Madeira, vliegen is geen probleem, ik moet alleen alert zijn dat mijn netvlies niet los gaat laten, dan moet ik meteen naar het ziekenhuis.

In juni krijg ik ook last van mijn rechteroog en mijn linkeroog verslechterd alleen maar, toch maar weer op consult ik kan inmiddels geen auto meer rijden. Nu kan ik op consult bij de oogarts waar ik al jaren kom, gelukkig een bekend gezicht! Hij stelt dezelfde diagnose; glasvochtloslating, nu aan beide ogen en zodanig dat mijn zicht vermindert is. Hij wil proberen mijn linkeroog te laseren om de floaters uiteen te drijven zodat ik er als ware tussendoor ga kijken. Er is een operatie voor mijn probleem, maar die is zo risicovol dat hij daar nog niet aan wil denken. Ik ga wel zelf op onderzoek uit naar deze operatie, want nieuwsgierig als ik ben wil ik graag weten wat er misschien nog in de toekomst nodig is en welk risico ik daarbij loop. Het zijn tenslotte mijn ogen en het is mijn leven en zoals dat nu is, is dat niet leuk, ik word in veel gewone dingen beperkt, al is het alleen al dat ik geen auto meer kan rijden.

11 juli wordt mijn linkeroog gelaserd, de behandeling is pijnloos. De dagen erna is mijn oog wat branderig net of er zand in zit. Nu drie weken wachten op resultaat.

Helaas zijn de floaters er eind juli nog steeds en maak ik een nieuwe afspraak bij de oogarts. Ik begin de moed een beetje te verliezen merk ik zelf, word wat neerslachtig en ben snel emotioneel, zo ken ik mezelf niet. Ik heb me wel verdiept in de eventuele glasvochtoperatie ofwel vitrectomie. Ik heb onderzoeksresultaten gelezen en het hele technische verhaal over de risico’s en de resultaten. Helaas geen ervaringen van patienten kunnen vinden. Maar als ik alles tegen elkaar afweeg heb ik geen andere keus dan een operatie, wil ik weer volop in het leven staan.

Augustus, consult oogarts en inderdaad het laseren heeft niet tot het gewenste resultaat geleid. Omdat ik nu al vijf maanden last heb zal het ook niet meer vanzelf overgaan. Dus… misschien toch die operatie??